Dwa najbardziej znienawidzone przeze mnie pytania. Ja sama nikomu ich nie zadaję i gdy tylko ktoś mnie o to pyta, to w mgnieniu oka staje się ofiarą, którą rozniosę na falandze.

Zasadność pytania „kim jesteś?” widzę jedynie w sytuacji, gdy przypadkiem pomyli się adresy i wbije się na domówkę do nieznanego jegomościa, gdzie wszyscy się znają. Poza tym nikomu nic do tego, czy jesteś posiadaczem majątku ziemskiego, specjalistą magystrem ynżynerem pulpopologii, murgrabią Piszczyńskim, żydowskim restauratorem Jemzadwuh, czy panną z domu Wiecznadziewica na wydaniu po raz czwarty. Na pytanie kim jesteś, aż prosi się o odpowiedź w stylu: jestem skrzyżowaniem pustułki i mongolskiego osła stepowego, tylko ogon schowałam w specjalnej kieszonce w spodniach.

Jeżeli nasz rozmówca/rozmówczyni odpuszcza sobie pierwsze pytanie, to znając życie nie omieszka zapytać czym się zajmujesz. Bo przecież to, czym się zajmujesz służy ciemnemu ludowi do określenia ciebie jako człowieka i daje innym obraz tego, z kim mają do czynienia. Dzięki temu mogą potem wsadzić cię do szufladek np. do robolskiej, urzędniczej, biznesowej, medycznej etc.. Szufladka daje wyobrażenie pewnego poziomu intelektualnego a przede wszystkim finansowego, przypisanych do niej osób.

Tym oto sposobem deprecjonuje się ciekawe osobowości, inteligentnych, mających coś do powiedzenia ludzi, za którymi nie stoi wykształcenie na AGieHuju, własna firma z czydziestoma czy czystoma pracownikami lub mistrzostwo w biegu przez korpopłotki.

Piszę to z dużą dozą ironii, ale i złości, że żyjemy w czasach gdzie liczy się powierzchowność i szufladka, do której zostałeś przypisany. Niby ludzkość wznosi się na swoje wyżyny, a to tak naprawdę tylko ego, niczym hel, pompuje mózgi powodując kompletne oderwanie od ziemi. Ale jak to napisał Jerzy Pilch w swoim Dzienniku ” uczyć się myśleć, można i od tyłu”.