Przez wiele lat przymykałam oczy na absurdy, którymi karmi nas popkultura realizująca politykę multi-kulti. Chętnie wpadałam do kina, żeby zrelaksować się przy hitach Marvela lub DC, oglądałam strzelanki, komedie i horrory. Przyjmowałam to wszystko z dobrodziejstwem inwentarza , ale to się zmieniło, a w zasadzie nadal stopniowo się zmienia. Nie wiem, czy to kwestia dojrzałości, czy może tego wszystkiego jest już za dużo i nie mam ochoty dłużej być urabiania, bo w imię czego to wszystko?

Wiem, że obecnie nabierają na sile wszelkie ruchy wolnościowe i równościowe. Kobiety walczą o wyzwolenie z patriarchatu, ciemnoskórzy domagają się szacunku i równego traktowania, mniejszości seksualne chcą wyjść z piwnicy bez strachu, że dostaną łomot. W tej walce dumnie starają się ich wspierać media i kultura popularna, jednak robią to tak natarczywie i w tak idiotyczny sposób, że to aż urąga intelektowi. Zaczyna się naginanie prawdy i tym oto sposobem pochodząca z nordyckiej mitologii Walkiria to ciemnoskóra kobieta, strażnikiem Bifrostu też jest człowiek, którego kolor skóry ma się nijak do północnego kanonu urody. Nawet w serialu Lucyfer, tytułowa postać (czytaj- zło wcielone) to białas, a anioła i boga grają Afroamerykanie. Gdy kilka miesięcy temu na Pawła Górala uczestnika programu Twoja Twarz Brzmi Znajomo spadły cięgi, że jego charakteryzacja za ciemnoskórego wokalistę to przejaw rasizmu, pomyślałam o tym, że ta „poprawność” zaszła już za daleko. Teraz to ja powinnam krzyczeć, że Michael Jackson był rasistą, bo próbował się wybielać. Zapewne byłoby to odebrane jako idiotyzm i zniewaga, ale to dobrze obrazuje niedorzeczność i jednostronność „poprawności”.

Nikt nawet nie pyta o to czy chcemy oglądać to co jest prawdziwe, czy to co jest poprawne politycznie. Skoro walczymy o równouprawnienie, to dlaczego wciąż mówi się o nim tylko w kontekście wybranych grup społecznych? Dlaczego milczeniem okrywa się osoby z niepełnosprawnościami, rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej, osoby ubogie i ludzi starszych?

Polacy jeszcze kilka miesięcy temu bezmyślnie poszli z prądem w akcji black lives matters, ale milczeli gdy w Polsce niepełnosprawny umysłowo chłopak poszedł do więzienia za kradzież bułki. Nie było facebookowej akcji dla starszego pana-cukrzyka, który był ścigany za zjedzony cukierek, bo zjadł go przed opłaceniem zakupów. Wirtualne społeczeństwo przejmuje się tylko wirtualnymi problemami. I w tym przypadku sprawdza się stara prawda, że jeżeli kogoś lub czegoś nie ma w Internecie to znaczy, że nie istnieje. Zabrnęliśmy w absurdalny świat, gdzie łatwiej przejąć się sierotami w Iraku, niż kupić jakieś drobiazgi zaniedbanym dzieciom błąkającym się po ulicach własnego miasta. Zbieramy pieniądze na studnie w Afryce, podczas gdy w Polsce bez problemu znajdzie się rodziny żyjące bez bieżącej wody, bez toalety, bez prądu i nie muszą to być rodziny patologiczne.

Kiedyś już wspominałam o tym, przy okazji jakiegoś innego wpisu, że media krzyczą o problemach młodzieży o odmiennej orientacji seksualnej, o tym jak są wyśmiewani i krzywdzeni przez rówieśników. Problem odrzucenia przez kolegów i koleżanki w jeszcze większej skali dotyczy dzieci z biednych rodzin, których nie stać na najnowsze gadżety, na dodatkowe zajęcia, czy wakacje. Jakoś łatwiej w mediach podejmuje się temat dyskryminacji ze względu na płeć, kolor skóry i orientację, ale wypowiedź w kwestii podłego traktowania ludzi ubogich nie przechodzi nikomu przez gardło. Po prostu bieda nie była i nigdy nie będzie w modzie.

Osoby o odmiennym kolorze skóry, czy przedstawiciele LGBT+, to ludzie którym jest blisko do mediów i do polityki, w przeciwieństwie do biednych i schorowanych. I chociaż tyle mówi się o wolności i równości dla wszystkich, to jak widać wciąż każdy działa tylko we własnym interesie, liczy się poprawność a nie prawda, tym bardziej, że coraz częściej słowa prawdy są traktowane jak mowa nienawiści.