Nie wiem jak u Was, ale ja się cieszę, że jest już po świętach i można się obudzić z tej słodkopierdzącej celebrycko-amerykańskiej wizji zwykłego obżarstwa. Nigdy nie byłam fanką jedzenia, to znaczy- jem, żeby przeżyć i żyć zdrowo, nie czerpię zaś z tego faktu ogromu przyjemności, nie rozsmakowuję się i nie uprawiam gastrofilozofii. Nie znoszę, gdy ktoś pieje z zachwytu nad białymi świętami rodem z teledysku grupy „Wham!”, bo wychowałam się w górach i wiem jak to jest, gdy człek niskopienny pragnie prawdziwej zimy, zaś reszta musi szuflować od rana do wieczora i nie ma już gdzie odrzucać tego białego gówna. Nie jestem też rodzinna, więc idąc tym tokiem myślenia-mało we mnie polskiej krwi.

Święta z dzieciństwa, zawsze w tym samym gronie- rodzice, brat i ja. Żadnych dziadków, cioć, kuzynów, znajomych. Tylko my. Teraz tylko my, to ja i mąż. We własnym towarzystwie spędzamy Wigiliję, zaś kolejne dni świąt rozdzielamy pomiędzy jego rodziców i moją mamę i brata. Nie musimy się stresować niewygodnymi pytaniami o bezdzietność, bo już dawno temu nasze rodziny zostały poinformowane o podjęciu decyzji na życie we dwoje. Nie zdarza się już, by ktoś w trakcie składania życzeń, insynuował nam powiększenie rodziny, co zapewne miałoby miejsce gdybyśmy usilnie starali się utrzymywać kontakt z wszelkimi pociotkami. Komercyjna czułość i sztuczne emocje nie robią na mnie wrażenia, moja macica i hormony nie zaczynają szaleć, wręcz przeciwnie-każdy kolejny rok przynosi mi pewność, co do słuszności decyzji jaką podjęliśmy 6 lat temu. Na co dzień w pracy zajmuję się grupą 30 wkraczających w dorosłość dzieci, których rodzice nigdy nie powinni mieć pod opieką nawet kaktusa, a co dopiero małego człowieka, więc emocji i wyzwań wychowawczych mi nie brakuje. Kilka lat temu brałam udział w konferencji naukowej razem z prawnikami, kuratorami sądowymi, psychiatrami i biegłym medycyny sądowej, który pokazał nam zdjęcia typowych obrażeń maltretowanych dzieci- nie muszę dodawać, że ponad połowa uczestników wyszła z sali, ponieważ był to widok ponad granice wytrzymałości. Gdy odbywałam praktyki studenckie na świetlicy socjoterapeutycznej gros dzieci tam przebywających to były ofiary przemocy, molestowanie i zaniedbywanie, to była ich codzienność. Właśnie takie doświadczenia utwierdziły mnie w przekonaniu, że ogromna większość ludzi nie powinna nigdy zostać rodzicami- a są nimi i patrzą z byka na takie osoby jak ja. Chętnie udzielą mi wykładu o rodzicielstwie, o tym, że takie kobiety jak ja to egoistki, karierowiczki, wiedźmy nie znoszące dzieci, że nie mam pojęcia o prawdziwym życiu, bo nie rodziłam w bólach i nie zaliczyłam ciążowych hemoroidów. Mogłabym tłumaczyć, że nie jestem wielbłądem, bo cała moja energia i umiejętności idą na naprawianie błędów i zaniedbań tych „znawców” tematyki rodzicielskiej.

Wiem, że może przyjść taki moment w życiu, gdy zostanę sama jak palec, ale nie oszukujmy się- nie brakuje ludzi samotnych, mimo faktu posiadania licznej rodziny. Zatem nie można traktować dzieci jako polisy ubezpieczeniowej przed samotnością i zniedołężnieniem. Ja nie mam tej polisy i się na nią nie zgadzam, biorę odpowiedzialność za swoje decyzje, bo wiem, że cokolwiek by się wydarzyło, to chociaż sama, nie będę nigdy samotna.