Jak zwykle rano miałam inny pomysł na wpis, ale w ostatniej chwili przyszło mi do głowy coś jeszcze innego. Cała ja, nieprzewidywalna jak pogoda nad polskim morzem. I tak oto moje myśli zaczęły krążyć wokół tematu tatuaży.

Jeszcze kilka lat temu sama rozważałam zrobienie sobie tatuażu i ogromnie się cieszę, że wtedy nie poszłam w tym kierunku. Żeby było jasne, nie czepiam się ludzi z tatuażami, nie uważam żeby popełniali karygodny błąd, bo tak jak kiedyś było utarte dziary kojarzą się z odsiadką. Co to, to nie. Czasy już się zmieniły i taka forma ozdabiania(?) ciała jest bardzo popularna, niemalże jak przekłuwanie uszu.

Zastanawia mnie tylko, po co to robić? Gros wytatuowanych uważa, że dziary ich wyrażają, opowiadają jakąś historię z życia. Szkopuł tkwi w tym, że mało kto pyta o historię i znaczenie tatuaży danego człowieka. Zazwyczaj ocenia się na zasadzie estetyki ładny-brzydki, bez doszukiwania się głębszej filozofii. Wiem, pewnie powiecie, że te przekazy nie są dla innych, tylko dla noszących tatuaże. Wtedy znowu zadam inne pytanie- sami w swojej głowie nie wiedzą kim są i jaka jest ich historia? Boją się amnezji albo Alzheimera więc dla pamięci robią z siebie brudnopis?

Znam przypadki mężczyzn tatuujacych sobie imiona dzieci, które potem okazały się dorobkiem kolegi, sąsiada albo pana z Tindera; kobiety z imieniem ex na przedramieniu; osoby z chińskimi znaczkami, których znaczenia nie znają czy małolaty z tzw. rękawami w chwdp, diabły i pentagramy żeby straszyć, gdy tak naprawdę sami są lękliwymi i zahukanymi ludźmi. Bawią mnie przypadki patologicznych rodziców, którzy nie kupią swojemu dziecku zabawki, nie spędzą z nim czasu ale chętnie wydziarają sobie za 500+ „Brajanek love 2018”.

Kiedyś podobno nie można było mieć tatuaży starając się o pracę w wojsku, policji, straży granicznej, ze względu na to, że byłyby to znaki szczególne, po których można rozpoznać funkcjonariusza. Teraz podobno już odeszło się od takiej polityki, z pewnością dlatego, że za chwilkę to brak dziar będzie znakiem szczególnym.

Gdy jeszcze sama rozważałam wizytę u tatuatora, przyświecała mi idea poświęcenia kawałka swojej skóry na rzecz dzieła sztuki, czyli wytatuowanie fragmentu obrazu ulubionego twórcy np. Hieronima Boscha albo Gigera. Odstraszyły mnie wtedy ceny, a potem dojrzała we mnie myśl, że to jest tylko ciało. Kawałek mięsa, który się starzeje, zmienia barwy, wiotczeje, a gdy umrę to nikt przecież nie wytnie sobie kawałka mojej skóry z tatuażem i nie powiesi nad kominkiem, no chyba że trafię na świra…

Wszystko co mam i kim jestem zawiera się w moim umyśle i niepokornym, buntowniczym duchu. Nie muszę tego przepisywać na ciało, bo znam swoją historię, zaś dzieła sztuki lepiej podziwiać w oryginale. Moje ciało jest płótnem, na którym może pracować tylko jeden twórca-tatuator, Czas.

Jakie jest Wasze zdanie na temat tatuaży? Może sami jakieś posiadacie?😉