Miałam odezwać się po dwóch tygodniach a zrobił się z tego miesiąc. Jednak nie jestem „blogierką pełną gębą”, bo nie umiem utrzymać dyscypliny pisania. Na swoje usprawiedliwienie mogę dodać tylko tyle, że ostatnimi czasy przytłacza mnie ogrom problemów, z którymi przychodzi do mnie młodzież, a i środowisko pracy (czytaj- współpracownicy i przełożeni) nie ułatwiają mi zebrania myśli i chęci do pisania.

Absurd goni absurd, zatraca się człowieczeństwo i chęć wyciągnięcia pomocnej ręki do wkraczających w dorosłość młodych ludzi. W poprzednim wpisie nadmieniłam, że zostałam zobligowana do udziału w Biegu Papieskim, miałam być opiekunem młodzieży, ale i sama musiałam wystartować, aby symbolicznie chociaż przemierzyć całą trasę i dać wyraz pamięci o JPII. Owszem, wzięłam w tym udział, bo to był mój obowiązek służbowy, chociaż ja sama trzymam się od kościoła z daleka, a żeby było śmieszniej jedna z uczennic biorąca udział w tej szopce jest ewangeliczką, a druga pochodzi z rodziny Świadków Jehowy. Katolicy wypisujący się masowo z lekcji religii, nie chcieli nawet słyszeć o tym wyjeździe.

Bieg poprzedziła msza, w której nie brałyśmy udziału, podobnie jak połowa młodzieży zgłoszonej do imprezy. Wśród koczujących na zewnątrz słyszałam tylko zbuntowane głosy „jestem niewierzący nikt nie ma prawa kazać mi siedzieć w kościele” „nie będę słuchać pedofilów” oraz „przyjechałem/am tu tylko żeby poznać nowych ludzi, a kościół mam w dupie”. Spoglądałam na tych nastolatków i myślałam o tym, jak bardzo polskie szkolnictwo i cały system wychowania uwstecznia się względem ich potrzeb i myślenia.

Dziecięca psychiatria leży, dostęp do specjalistów-socjoterapeutów, psychologów, psychoterapeutów jest poza zasięgiem wielu szkół, poradni i ośrodków wychowawczych, ale za to mamy nieograniczony dostęp do klechów, którzy utwierdzają dzieciaki w przekonaniu, że są wszystkiemu winne, że cierpienie uszlachetnia i trzeba wszystko znosić z godnością-każde upokorzenie, każdy ból.

Nie wyobrażacie sobie skali poczucia bezsilności, gdy przychodzą do mnie uśmiechnięte młodziaki, które po chwili rozmowy zdejmują swoje maski i obnażają problemy-nieraz nie do wytrzymania dla osoby dorosłej, a co dopiero dla nich. Wiem, że powinni intensywnie pracować z psychoterapeutą, ale wielu na to nie stać, a nawet jeżeli ktoś ma na to pieniądze to musi czekać kilka miesięcy na pierwszą wizytę. Tuż obok jest poradnia psychologiczno-pedagogiczna, ale praktycznie nie przyjmują nastolatków, bo cała pomoc i terapia skupia się na małych dzieciach, to one są priorytetem.

Z czasem coraz bardziej odnoszę wrażenie, że każdy kto skończy 12 lat jest już w jakimś sensie uznawany za „dorosłego”, bo im więcej lat ma nasz wychowanek, tym mniej pomocy i wsparcia ma dla niego system.

Jestem ciekawa jak długo jeszcze potrwa ta stopniowa destrukcja przyszłości narodu. Ostatnio ktoś mi zadał pytanie „ile lat potrwa odkręcanie tego syfu, który funduje nam władza?” wtedy nie wiedziałam co odpowiedzieć, ale dziś wysłuchawszy kolejnych łzawych historii wychowanków, stwierdzam, że oni już są skrzywdzeni na kilka pokoleń w przód. Ja zaś się zastanawiam ilu dobrych ludzi wypali się po drodze próbując walczyć z tym, co tworzą politycy?