Nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że już zakończyło się Święto Pustych Gestów i Przejedzonych Brzuchów. Mam nadzieję, że wszyscy macie się dobrze, jesteście zdrowi i odpoczęliście chociaż trochę.

Ja odpoczywałam przez ponad dwa tygodnie będąc na tzw. L4 z powodu zapewne grypy, którą mój lekarz rodzinny postanowił potraktować antybiotykiem, co ścięło mnie z nóg na długi czas. Jeśli choroba może mieć jakieś plusy, to moja miała ten, że nie wzięłam udziału w pracowniczym spotkaniu opłatkowym. Nie znoszę tego typu spotkań dlatego, że na co dzień po prostu się nie lubimy, ale szef kocha dbać o pozory i uwielbia organizować takie spędy.

Uważam, że święta Bożego Narodzenia są mocno tandetne i przereklamowane. Niby wielu ludzi tłumaczy ten specyficzny czas tym, że jest to okazja aby pobyć w rodzinnym gronie, ale w zasadzie czemu rodzina i więzi międzyludzkie mają być szczególnie pielęgnowane akurat tylko przez te dwa i pół dnia w grudniu? Przecież czasami długie weekendy w Polsce trwają dłużej niż to święto i nie ma wtedy pompy z rodzinnymi wyżerkami.

Wiem, że jest sporo ludzi zakochanych w świątecznym klimacie, którym bombardują nas media i wszechobecne ozdóbki, które z reguły wcale nie upiększają przestrzeni wokół nas. Mam w pracy „koleżankę”, która jest zatwardziałą ateistką, zaciekle atakuje kościół i skutecznie miga się od wszelkich nacechowanych religijnie imprez, ale gdy nadchodzi grudzień, to jest pierwsza do tego, żeby się zachwycać klimatem świąt. Czeka na strojenie choinki, wypieki pierniczków i na to, żebyśmy wszyscy sobie słodzili chociaż to ona w naszej grupie jest największą żmiją. Potem nadchodzi wcześniej wspomniane spotkanie opłatkowe pełne pustych gestów, przytulasków, poklepywania po ramieniu, uśmiechów i nieznaczących życzeń.

Jeżeli nie jestem zmuszona przez zewnętrzne okoliczności, to z reguły nie składam życzeń wszystkim bez wyjątku, bo nie chcę i nie lubię udawać sympatii. Muszę też zaznaczyć to, że jeżeli komuś nie składam życzeń sama z siebie, to nie znaczy, że chcę aby tej osobie stało się coś przykrego „ić i sczeźnij ty zły/a!”. Po prostu nie warto być miłym na siłę, już jest wystarczająco dużo hipokryzji oraz ukrytego jadu, więc po co to wszystko ubierać w fałszywe słowa i uśmiechy, po co dawać komuś palec jeżeli wiesz, że lada chwila zeżre Ci wszystko i jeszcze powie, że nie smakowało.

Wkurzają mnie też wszystkie robione z rozmachem akcje pomocowe na święta, bo kto pamięta o potrzebujących przez resztę roku? Sama w pracy miałam przykład uczennicy, która otwarcie powiedziała, że chce się zaangażować w Szlachetną Paczkę, żeby mieć to wypisane czarno na białym na świadectwie szkolnym, taka to bezinteresowność.

Ostatnie tygodnie spędzone w domu, znowu dały mi do myślenia odnośnie relacji międzyludzkich i tego jak sama się w tym wszystkim odnajduję. Jako osoba w spektrum autyzmu mam nieco trudniej niż inni, wiele zachowań jest dla mnie dziwnych, niezrozumiałych, często nie umiem się połapać w dziwnych gierkach, którymi ludzie sami sobie komplikują życie. I znowu po długim czasie dopadło mnie dziwne poczucie osamotnienia i zagubienia. Nagle znowu nie wiem komu można ufać, komu zależy, a kto tylko gra z nieznanych mi powodów, jak sobą dalej pokierować. Ten stan ogólnego zagubienia doprowadził mnie do różnych dziwnych wniosków, łącznie z tym, żeby zamknąć swojego bloga, bo nie mam już tej lekkości pisania co kiedyś, a i moje myśli krążą wokół innych tematów. Jednak dziś rano stwierdziłam, że tu nie chodzi o to, żeby zdezerterować ze świata, który sama stworzyłam, tylko trzeba zaakceptować to, że się zmieniam i to się przekłada na każdą sferę mojego życia, na przewrotne myślenie również. Może czas coś tu zmienić. Nie muszę się bać utraty publiki, bo takowej nie mam, poza kilkoma stałymi bywalcami (dziękuję Wam za obecność), więc mogę zmieniać co chcę, jak chcę i z nieograniczonym rozmachem.

Póki co, wygląda to tak, że pewnie będę pisać więcej o sobie, o tym co myślę i czuję, o mojej pracy jako pracy i pracy nad sobą, bo już nieszczególnie bawi mnie rozpisywanie się o popkulturowych zjawiskach, o społeczeństwie, którego i tak nie rozumiem.

Zobaczymy co będzie, jednego jestem pewna- czas na zmiany.