Friedrich Nietzsche

Kto sobie otwarcie stawia wielkie zadania, a następnie w tajemnicy nabiera przekonania, że do nich jest za słaby, zazwyczaj nie ma też dość siły, żeby je otwarcie odwołać i wtedy niechybnie staje się obłudnikiem.

Nie macie pojęcia jakie zamieszanie panuje u mnie w pracy od początku tego roku, a ja niestety jestem niemalże w epicentrum tego tornada.

A wszystko zaczęło się od ciąży…

Nie mojej.

Koleżanka z pracy ogłosiła w święta radosną nowinę i nie byłoby w tym nic dziwnego, drażniącego czy niepokojącego, gdyby nie to, że miała być NASTĘPCZYNIĄ TRONU, a tron będzie wolny jeszcze w tym roku!

Mój szef, cwane dziadzisko, które chętnie wyręcza się innymi i jest mistrzem ustawek do fotografii z lokalnymi szychami, od kwietnia nabywa prawa emerytalne. Jeszcze w listopadzie twierdził, że chciałby pracować jak najdłużej, lecz wieść o ciąży osoby, która do tej pory robiła za niego najważniejsze czynności, przyspieszyła jego decyzję o odejściu na emeryturę.

Niby kapitan ostatni opuszcza tonący statek… Niby…

Niechcący, przez to że jestem sumienna i pracowita, wpadłam w oko cyklonu, ponieważ szefo stwierdził, że tak oto „PANI AGATA MNIE ZASTĄPI!! PANI BĘDZIE DYREKTOREM, PANI BĘDZIE ZARZĄDZAĆ!!! Przynajmniej do czasu, dopóki nie pozwolą mi być na emeryturze i jednocześnie dalej kierować jednostką XXXXXX!!!”

Na początku myślałam, że jeżeli miałabym go zastąpić tylko na miesiąc, do czasu aż wróci jako szczęśliwy pracujący emeryt, to ok, niech potem dalej jest pajacem, bylebym mogła spokojnie robić to co najlepiej potrafię… ale sprawy się pokomplikowały…

W poniedziałek oświadczył mi, że został oddelegowany do innego miejsca i zamierza przyjąć ofertę chociaż nie musi. Dzisiaj stwierdził, że jednak nie chce tego oddelegowania, bo woli iść normalnie na emeryturę, a tak w ogóle to bolą go kolana i chyba od poniedziałku pójdzie na L4, które dociągnie do kwietnia. Zaciążona koleżanka już zaplanowała sobie L4 od lutego, chociaż będzie rodzić dopiero w lipcu i tym oto sposobem, zostaję ja i grono starych pracownic, którym się nie chce, na niczym się nie znają, a gdyby czegoś od nich wymagać to nakablują na ciebie do związków zawodowych i pewnie jeszcze wysmarują donos do wierchuszki na poziomie wojewódzkim.

Nie ukrywam, że drażni mnie postawa mojego przełożonego, który okazuje się cwaniakiem do potęgi entej. Znam go już trochę, nieraz widziałam jak namieszał a potem cichaczem wymykał się i mówił „to nie ja”, ale nie sądziłam, że będzie słaby do tego stopnia, aby uciekać gdy tylko zabraknie jednej osoby. Szef chciałby szefować, kierować, zarządzać, ale nie pracować, nie brać na siebie odpowiedzialności, bo przecież on ma ludzi do bicia, on tylko ma doglądać, nadzorować i zbierać owoce cudzej pracy.

Rok temu podczas jego długiej nieobecności nawiązałam fajne kontakty z lokalnymi funkcjonariuszami policji, którzy za darmo w ramach swojej pracy przychodzili do młodzieży z ciekawymi prelekcjami, gdy tylko szef wrócił i wszystko musiało znów przechodzić przez jego ręce, przejął „moje kontakty” i wszystko spierdolił. Zaczęło się od przytyków do jednego z funkcjonariuszy, że za nudno, że nie tak ma to prowadzić a skończyło się- nawet nie wiem na czym i nie chcę wiedzieć, żeby nie denerwować się jeszcze bardziej. Suma summarum, kontakt z tymi panami gdzieś się urwał, a szef nie chce się przyznać, co narobił lub co powiedział.

Głupio, że jest mi głupio, za to, że ktoś inny jest głupi.

Wiem, że mogłabym być szefem, wiem, że dałabym radę, ale zwyczajnie nie mam ochoty po kimś sprzątać. Nie mam przyjemności w tym, żeby pracować z niereformowalnymi ludźmi, od których przez wiele lat nikt niczego nie wymagał i w związku z tym mają postawę „Jestem. I to wystarczy.”. Nie chcę tracić swoich zdolności i cennego czasu na coś, czego nie da się zmienić. Nie chcę też za nich odpowiadać.

Nie ma idealnej pracy, ani idealnych ludzi, ale uważam, że wystarczy dobrze robić swoje i chcieć się rozwijać, czy to aż tak dużo? Okazuje się, że tak.

Życzcie mi cierpliwości, bo przyda się jak cholera…